Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere.

Quem quidem vos, cum improbis poenam proponitis, inpetibilem facitis, cum sapientem semper boni plus habere vultis, tolerabilem.

An haec ab eo non dicuntur?
Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?
Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur.
Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur.

Primum non saepe, deinde quae est ista relaxatio, cum et
praeteriti doloris memoria recens est et futuri atque
inpendentis torquet timor?

Perfecto enim et concluso neque virtutibus neque amicitiis
usquam locum esse, si ad voluptatem omnia referantur, nihil
praeterea est magnopere dicendum.

Poterat autem inpune;: Audeo dicere, inquit.
Optime, inquam.: Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia.
Quis enim redargueret?: Quo modo autem philosophus loquitur?
An eiusdem modi?: Sit enim idem caecus, debilis.
Nihilo magis.: Simul atque natum animal est, gaudet voluptate et eam appetit ut bonum, aspernatur dolorem ut malum.

An est aliquid, quod te sua sponte delectet?
Nam cui proposito sit conservatio sui, necesse est huic partes quoque sui caras suo genere laudabiles.
Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo.
Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus.

Et quod est munus, quod opus sapientiae? Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Collatio igitur ista te nihil iuvat. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem.

Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Duo Reges: constructio interrete. Esse enim, nisi eris, non potes. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus.